#vindjelief

Enkele weken terug, op een zomeravond, merkte ik drie auto's aan het stadhuis van Leuven. Ze stonden eigenlijk geparkeerd waar auto's niet mogen komen. Er stond "vind je lief" op de zijdeuren en er was een cameraploeg bij. Het leek alsof dit opnames waren van een commercial voor het Duits/Amerikaans automerk. Enkele dagen later merkte ik de drie auto's nogmaals ergens op in het Dijleland, overdag en bovendien zonder een camera er bij.

Twee weken terug werd het dan duidelijk waarvoor 'vind je lief' stond, een programma op één. De aanpak van het programma bevalt mij wel. Op een originele manier worden singles met elkaar in contact gebracht. Goedkope truuks worden hierbij niet toegepast, integendeel, de manier waarop de singles in kaart gebracht worden toont veel respect voor de betrokkenen.


Een onderdeel van het programma houdt in dat de kandidaten kunnen afgewezen worden. Bij sommige personen kwam dit onverwacht en blijkbaar toch hard aan. Dit werd gelukkig zeer discreet in beeld gebracht. Hopelijk konden de afgewezen kandidaten nog terecht bij de programma-makers voor een nagesprek.

Het grote verschil tussen #vindjelief en de diverse fictieprogramma's is dat het hier draait om "echte" mensen, met "echte" behoeften en verlangens. De singles in #vindjelief spelen geen rolletje. De vraag is dan ook hoe hun omgeving op hun optreden in dit programma reageert. De directe omgeving zal vaak al op de hoogte zijn en kan rechtstreeks met de betrokkene contact hebben. Er zijn ook buitenstaander die ongegeneerd op zoek zijn naar extra info. Heeft losbol Toon uit Leuven van de eerste week nu al een lief gevonden? En zijn Guy en Nele nog steeds een koppel? Wie weet komt dit nadien nog in een terugblik aan bod. Voor mij hoeft het echter niet.

Een constante in het programma is dat de drie wagens van het Duits/Amerkaans automerk telkens prominent aan bod komen. Dan heeft het programma toch nog iets weg van een commercial ...