Behoorlijk bestuur
Een tijdje terug hoorde ik het verhaal van het beheer van de treinstations in België. Sommige worden blijkbaar beheerd door Infrabel, andere dan weer door de NMBS en de overige door de NMBS Holding. Het werd pas hallucinant toen de journalist in het Centraal Station van Brussel duidelijk maakte dat twee roltrappen vlak bij elkaar een verschillende eigenaar hadden, de ene ging naar het perron, de andere niet.
Bedrijven streven er naar een zo efficiënt mogelijke dienstverlening naar hun klanten toe te verzorgen. Dit gebeurt onder meer toepassing van technieken zoals lean of six sigma (of de combinatie van beide). Deze technieken houden in dat verspillingen in de processen gedetecteerd en weggewerkt worden. Het uiteindelijk gevolg is dat de kwaliteit van de dienstverlening stijgt en dat de kostprijs van de processen daalt.
Via de pers vernam ik onlangs dat er een voorstel op tafel ligt waarbij het personeel van de gevangenissen zou overgeheveld worden naar het regionale bestuursniveau, maar dat het beheer van de gebouwen federaal zou blijven. Een dergelijk voorstel kan enkel maar tot gevolg hebben dat de complexiteit van de organisatie en van de processen toeneemt. Van het wegwerken van verspillingen en onvolkomenheden is helemaal geen sprake. Is het dan echt teveel gevraagd van onze politici om naar efficiëntie in de dienstverlening en bijgevolg ook naar kostenverlaging te streven ? Dat zou pas een teken van behoorlijk bestuur zijn.
Lean is een onderdeel, een methode van six sigma. Maar dat terzijde.
Ook in moderne bedrijven staat HR-management meestal compleet los van patrimoniumbeheer. Soms gelukkig zelfs. Je moet geen efficientiewinsten zoeken waar ze niet te vinden zijn.
Ik ga me niet moeien in de lean en six sigma discussie, maar volg uw redenering wel voor de volle 100%. Het is helaas de triestheid van ons land geworden. Een toonbeeld van mismanagement. Voor de verkiezingen schreef ik zelf nog een blogpost over hoe een land eigenlijk moet geleid worden als een bedrijf, met een raad van bestuur die controle uitoefent, maar met één CEO die uiteindelijk de beslissingen neemt. Zolang dat niet het geval is is het utopie om te denken dat er een beleid kan gevoerd worden in dit land... (http://gillesdeplancke.wordpress.com/2010/06/03/verkiezingen-2010/)
Ik weet dat het uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan is om dergelijke situatie ooit te kunnen creëren in ons land. Toch is de realiteit vandaag de dag die van een bedrijf dat geleid wordt door twee CEO's die in de verste verte niet meer met elkaar overeenkomen. Als CEO V iets voorstelt wordt het een minuut later al met de grond gelijk gemaakt door CEO W en vice versa.
In het bedrijfsleven zijn er dan twee opties: a) je ziet de ernst van de situatie in, beseft dat samenwerken niet langer kan, je trekt op tijd aan de alarmbel (al is dit woord hier slecht gekozen), je verdeelt de boel en je richt elk uw eigen bedrijf op... Of optie b) Je doet alsof er niets aan de hand is, je blijft verder kibbelen over elk detail, hier en daar wat pestgedrag want als de ene een rol wc-papier bestelt dan moet de andere natuurlijk iets in ruil hebben enz. Dit zolang het duurt, zijnde dus tot het onvermijdelijke faillissement van uw onderneming volgt...
Het is jammer om zeggen, maar ik zie geen andere oplossing meer dan optie a. Zij die geloven dat er in ons land ooit nog een eenduidig beleid zal kunnen gevoerd worden zijn naief en snappen de ernst van de situatie niet... Er staan ons nog harde tijden te wachten.
Heeft u ook een bedenking ?
<< Home