Sociale verkiezingen

Een IT manager bij mijn werkgever vergeleek één specifiek (horror) project wel eens met het monster van Loch Ness. Elk jaar bij de budgetronde dook een volgende bult uit het water op, dan kwam het projectteam nogmaals voor een budgetverhoging aankloppen. Tussentijds werd er vaak zo goed als geen nieuws verspreid over het project. Op sociale verkiezingen kan je deze analogie misschien ook toepassen. Om de zoveel tijd steken de vakbonden bij mijn werkgever hun kop naar boven en laten weten dat ze de stem van de werknemers verdienen.

De vakbonden toonden zich de voorbije weken weer zeer actief. Brochures werden uitgedeeld aan de ingang, ze waren tijdens de middag af en toe aanwezig in het bedrijfsrestaurant, meermaals deden ze een rondgang langs de werkplekken waarbij brochures en prullaria uitgedeeld werd. De oogst voor mij bleef beperkt tot één balpen, één A5 nota-blokje en één papieren agenda. Vorige week heb ik bovendien een blauwe draagtas mislopen. Toen ik 's morgens (eerder laat) toekwam stond er een delegatie van de blauwe vakbond aan de ingang met brochures. Alle draagtassen bleken echter reeds uitgedeeld te zijn. Maar wie wil er nu met een donkerblauwe draagtas met ACLVB in grote witte letters rondlopen ? Sommige kandidaten hebben zelfs het internet ontdekt. Enkelen verstuurden gepersonaliseerde emails vanop het thuisadres. De max was wel een kandidaat van de groene vakbond die het nodig vond een email te sturen met een volledig groene achtergrond met tekst in witte letters.

Vandaag, de dag voor de eigenlijke kiesverrichtingen bij mijn werkgever, kwamen twee vakbonden met appels rond, telkens met een appel in de kleur van de vakbond. In hun laatste verkiezingsbrochures waren al afbeeldingen van appels terug te vinden. De liberale vakbond heeft in deze appel-wedloop wijselijk verkozen in hun eerder schaars aanbod van brochures geen blauwe appels af te beelden. Ik weet ook niet zo direct met welke smaken ik een blauwe appel zou moeten associëren. De rode appel was zoet van smaak zoals aangekondigd door de rode militanten die ze uitdeelden. Of de groene appel zuur is (het is een Granny Smith) moet ik het antwoord schuldig blijven, de appel ligt immers nog op mijn bureau.



Morgen is de grote dag. Ik zal er eens goed over nadenken welke kandidaten deze keer mijn steun krijgen. Ik zal er alvast een nachtje over slapen. De groene appel zal alvast niet op mijn maag liggen ...