#aus11

Onlangs was ik uitgenodigd op een persreis naar Oostenrijk. Naast journalisten van de "klassieke" pers waren er ook vier bloggers van de partij. Als je zo'n aanbod krijgt, en het gaat dan nog naar een land waar je al meermaals zelf naar toe geweest bent, dan zeg je niet neen. De combinatie van klassieke journalisten met bloggers was een beetje ongewoon, maar dat wendde vrij snel. Bloggers laten onmiddellijk al van zich horen. Publicaties over reisbestemmingen in de klassieke pers laten meestal eventjes op zich wachten. De artikels moeten in de publicatiekalender ingeschakeld worden, wat enkele weken of zelfs maanden op zich kan laten wachten.

Zoals reeds vermeld, bloggers spelen korter op de bal. Tijdens het weekend zelf lieten de vier bloggers al iets van zich horen op Twitter. We hadden afgesproken om de Twitter berichten met de hashtag #aus11 te labelen. Vermits de reis nu al een tijdje achter de rug is, is het niet meer mogelijk met Twitter search deze berichten nog terug te zoeken. Dit toont natuurlijk nogmaals de vluchtigheid van Twitter als communicatiemedium aan. Je moet er snel bij zijn om de berichten te lezen, na 7 dagen kan je ze immers niet meer terugvinden.

Een ander probleem is dat de stroom van #aus11 berichten bij sommige ontvangers van de berichten onduidelijkheid opwekt. Wat houdt die hashtag #aus11 in, wie is er nu eigenlijk vertrokken, wat is de bedoeling, ... De verzenders van de berichten werken dit onbewust nog in de hand. Als je een druk programma voor de boeg hebt, heb je niet altijd tijd om te twitteren, om foto's op te laden, om blogposts te schrijven. De enkele boodschappen, de Foursquare check-in's, twitpic's, ... kunnen makkelijk een vertekend beeld geven. Als je terugkeek op de berichten leek het alsof de vier bloggers niets anders moesten doen dan in luxueuze hotels in te checken, zeer lekkere dessertjes te eten en schnaps achterover te slaan. Bovendien heb ik ervaren dat je niet overal in Oostenrijk GSM ontvangst heb om te laten horen waar je bent en wat je aan het doen bent.

Nadien hebben de bloggers geprobeerd dat beeld bij te sturen, door verslag uit te brengen op hun respectievelijke blogs. Mijn berichten kon je natuurlijk op dit blog vinden (dag 1, dag 2, dag 3, dag 4). Nico heeft ook een leuk verhaal gebracht en een indrukwekkende collectie foto's, net als Stijn overigens met zijn verhaal en zijn foto's. Op Guido zijn blog kon je ook uit de verhalen opmaken dat hij in Oostenrijk vertoefde. O ja, ik heb ook enkele foto's genomen, die je in deze Picasa set kan bekijken.

Ik heb van de trip genoten. Soms ging het er wel wat snel aan toe. Als ik op dezelfde plaatsen op vakantie zou gaan, zou ik het zeker aan een trager tempo doen, vakantie is immers toch ook een beetje onthaasten. Het leuke daarentegen is dat je als journalist de rode loper uitgerold krijgt, je komt niets te kort op de plaatsen waar je uitgenodigd bent. Zouden de berichten van de vier bloggers effect hebben gehad ? Dit lijkt mij zeer moeilijk meetbaar. Als bloggers spelen we sneller op de bal, maar uiteindelijk hebben we minder lezers in vergelijking met de klassieke pers. Als u overtuigd werd om ook eens in de zomer naar Oostenrijk te trekken op basis van onze reisverslagen, dan mag u mij dit altijd laten weten. Ik kan het u overigens warm aanbevelen (alhoewel het er soms frisjes tot koud kan zijn, zelfs in de zomer ...).