#aus11 dag 1 Brussel - Berliner Hütte

Vrijdag 17 juni werd ik om 8u verwacht in de vertrekhal te Zaventem. Ik was uitgenodigd om als blogger deel te nemen aan een persreis naar Oostenrijk. Ik was overigens niet de enige blogger, er waren nog drie andere uitverkorenen : Stijn, Nico en Guido. Omdat er voor die vrijdagmorgen al mogelijks verkeershinder voorspeld was ten gevolge van de werken aan het viaduct van Vilvoorde was ik goed op tijd thuis vertrokken, iets ruim bleek nadien. Ik had meer dan voldoende tijd om mijn wagen op de lock park achter te laten. De andere bloggers waren ook goed op tijd toegekomen. Ik had ze voordien nog niet ontmoet, toch was er iets dat mij het groepje aan de Starbucks in de vertrekhal deed herkennen.

Om 8u was er de briefing door Anne van Toerisme Oostenrijk. De 15 deelnemers aan de reis waren in 4 groepen opgedeeld. Elke groep kreeg twee gps-toestellen, een Mio en een Magellan. Het was de bedoeling deze toestellen tijdens de trip te gebruiken. Sommige deelnemers maakten al van de reis gebruik om de handleidingen te bestuderen.



Na de korte briefing ging het richting incheckbalie en security check en vervolgens de lange tocht naar pier A. Iets na 10 vertrok het vliegtuig richting Wenen. In Wenen hadden we ongeveer een uur tot de tweede vlucht, naar Innsbruck. De aansluiting haalden we vlotjes en achteraf bleek dat ook onze bagage netjes op de tweede vlucht terecht gekomen was. Nog een uurtje later zette het propellervliegtuig zich neer op de luchthaven van Innsbruck. Het aanvliegen van de luchthaven in de vallei van de Inn was mooi om zien, het vliegtuig bleef lang boven de bergkam vliegen en ging pas laat eerst boven de vallei en nadien in de vallei vliegen, om uiteindelijk over de stad Innsbruck zelf de landing in te zetten.



In Innsbruck wachtte Julia van Toerisme Oostenrijk ons op. De drie groepen die naar Innsbrucht gevlogen waren - één groep was al afgeweken naar Klagenfurt - kregen elk een huurwagen. Twee groepen gingen er snel van door, ze hadden blijkbaar geen probleem om de Mio te gebruiken. Het was de bedoeling dat de groep waartoe ik behoorde onmiddellijk de Magellan moest gebruiken - de eerste opdracht van ons roadbook bestond uit GPS coördinaten. Het gebruik van de Magellan bleek echter lastiger dan verwacht en we geraakten er niet uit. Gelukkig was Julia er nog om ons het adres van het eerste punt te bezorgen. Bovendien beschikten we in het team nog over een zelf meegebrachte backup GPS. Een kwartiertje later dan de andere twee groepen waren we uiteindelijk ook op weg naar Ginzling in het Zillertal. We hadden een traject van zo'n 80 kilometer voor de boeg. Op het eerste deel van het traject moesten we nog een beetje file doorstaan - er waren immers wegenwerken aan de verkeerswisselaar met de Brennerautosnelweg. Na Mayerhofen moesten we even wachten tot de tunnel richting Ginzling vrij kwam, de tunnel bestaat immers maar uit één rijstrook waar beurtelings verkeer is. Op een klok boven de tunnelingang konden we mooi aftellen. Enkele minuten te vroeg doken verschillende Oostenrijkse chauffeurs de tunnel al in, ze waren blijkbaar gehaast en trokken zich bijgevolg niets aan van het rode licht. En wij maar denken dat Oostenrijkers gedisciplineerd zijn.

Uiteindelijk waren we pas rond 17u aan Alpengasthaus Breitlahner, volgens het roadbook hadden we daar al om 15u30 moeten zijn. We hadden al een telefoontje gekregen dat de gids die ons stond op te wachten enigszins ongerust begon te worden. We kregen nog eventjes de tijd om onze bagage te herschikken, het was immers de bedoeling dat we de eerste nacht in de Berliner Hütte op meer dan 2000 meter hoogte zouden doorbrengen. De auto met de bagage lieten we achter op de parking van het Alpengasthaus. We hadden nog een wandeling van 3 uren voor de boeg waarbij we een heel pak meters omhoog moesten. Andreas, onze gids voor de tocht naar boven, zette de wandeling zeer rustig in, hij wist wat er ging komen, wij op dat ogenblik niet. Het weer was al minder goed geworden, een stevig wolkendek had zich voor de zon geschoven en de temperatuur bedroeg niet meer de 25° van Innsbruck. Koud zouden we het niet krijgen tijdens de bergwandeling.



Na een uurtje begon het lichtjes te druppelen. Nog een half uur later begon het plots stevig te regenen. Andreas bleef onverstoord hetzelfde tempo aanhouden. Gelukkig zwakte het buitje na een kwartier al af tot af en toe wat druppels. De weg waarover we liepen was eerst nog best berijdbaar voor gewone wagens. Vanaf de plaats waar de vallei smaller en steiler werd, werd de weg eveneens smaller en enkel berijdbaar voor 4x4's. Eventjes ging de weg lichtjes naar beneden, tot aan de Alpenrose Alm. Daar verliet Andreas de brede weg en nam een bergpad dat nog steiler omhoog leidde. Nog een half uurtje stappen was de boodschap. Tijdens dit laatste deel van het traject begon het opnieuw harder te regenen. Plots kwam dan de hut dan uiteindelijk toch in zicht. We konden onmiddellijk kennis maken met de speciale binnenarchitectuur van de hut. We kregen een verwelkoming in de eetzaal waar zich nog een verschillende andere gasten bleken te bevinden, onderweg waren we niemand tegengekomen. We kozen er echter voor om ons te gaan verfrissen en om te kleden, de tocht omhoog had immers enige sporen nagelaten. In tegenstelling tot de meeste andere hutten waar in grotere ruimtes geslapen wordt, beschikt de Berliner Hütte over individuele kamertjes. De Berliner Hütte was één van de eerste berghutten van de Deutsche Alpenverein. In de eerste jaren kwamen er redelijk wat personaliteiten op bezoek in de hut, vandaar de kleinere kamertjes.



Verfrist en omgekleed doken we wat later terug op in de eetzaal. We kregen een typische, eenvoudige Oostenrijkse maaltijd voorgeschoteld : fritattensuppe, salatteller, gesnetseltes mit reis en om af te sluiten met küchen. Ondertussen was Stefan, de broer van Andreas ook opgedoken in de hut. Na de maaltijd kregen we van Stefan een uitvoerige rondleiding door de hut. Op piekmomenten kunnen er maar liefst 300 personen in de hut slapen en eten. In de 2 tot 3 maanden dat de hut open is, verblijven er zo'n 7 tot 10 personen om de gasten te verzorgen. Boven in de hut is er geen GSM ontvangst en in de hut heb ik geen wifi netwerk gevonden. Het thuisfront laten weten hoe we er aan toe waren zat er dus niet in. Voor noodgevallen kan er wel gebruik gemaakt worden van de telefoon die in de hut aanwezig is. Maar dit was gelukkig niet het geval. We konden met een gerust gemoed gaan slapen. De buitenwereld laten weten hoe we er aan toe waren moest maar wachten tot de dag nadien.

Zie ook de belevenissen van de andere dagen
#aus11 dag 2 Berliner Hütte - Zell am Ziller
#aus11 dag 3 Zell am Ziller - Kötschach-Mauthen
#aus11 dag 4 Kötschach-Mauthen - Brussel