#aus11 dag 3 Zell am Ziller - Kötschach-Mauthen

De eerste dag van de persreis bestond uit de verplaatsing van Brussel naar Oostenrijk en de wandeling naar de Berliner Hütte. De dag nadien stonden enkele attracties in het Zillertal op het programma.

De derde dag (19 juni) bestond eerst uit de verplaatsing van het Zillertal naar Karinthië. Daarvoor moesten we afscheid nemen van het hotel Theresa in Zell am Ziller. Bij het afscheid kregen we van de dame van het huis/hotel nog een tasje, met de zoveelste persmap en daarenboven nog een fles wijn. Deze extra bagage konden we nog kwijt in de koffer van de huurauto. We hadden geluk, de zon scheen en de neerslag van de afgelopen dag en nacht verdween als een witte nevel naar boven. De weg lag er bijgevolg prima bij.



Het roadbook bepaalde dat we tegen 12u in Kötschach-Mauthen in Karinthië moesten zijn. Een route was ons niet opgegeven, we mochten blijkbaar zelf kiezen. In de bergen zijn er echter niet zo veel mogelijkheden om zich van de ene locatie naar de andere te begeven. De Gerlos-pas was de eerste evidente keuze. Vanop de pas hadden we normaal gezien beneden in het dal de Krimml waterval, de grootste van Oostenrijk, moeten zien liggen, maar de nevel verborg voorlopig het zicht. In Mittersil moesten we kiezen of we de Felbertauern tunnel namen, of de route langs Heiligenblut. De eerste route was korter, de tweede route een pak langer, maar ze leidde ons wel langs de Grossglockner, de hoogste berg van Oostenrijk. De Grossglockner Hochalpenstrasse zou best de moeite zijn, natuurlijk als het weer een beetje meezit. En dan was niet echt het geval. In Mittersil zag het er naar uit dat de route naar Kaprun, richting Grossglockner Hochalpenstrasse, ons nog een stevige portie regen zou opleveren. Bovendien kwamen we ook zo'n beetje in tijdsnood. Noodgedwongen viel de keuze dus toch op de Felbertauern tunnel, een brede, mooie en rustige route. Aan de zuidkant van de tunnel werden we verwelkomd door een stralende zon. Tijd om even de benen te strekken en de obligate foto's te nemen.



Van de Felbertauern tunnel leidde de GPS ons over Matrei en Lienz naar Karinthië. De locatie Kötschach-Mauthen was mij voor deze reis nog niet bekend. Het weer werd beter naar mate we vorderden. Aan de vallei merkten we ook dat het klimaat aangenamer werd, er stonden zelfs fruitbomen langs de weg. Onze GPS leidde ons rechtstreeks naar het Schlank Schlemmer Hotel Kürschner. Deze keer waren we maar een kwartiertje te laat. Susanna, een medewerkster van Toerisme Karinthië, stond ons op de parking al op te wachten. We krijgen de volgende persmap en een tasje met enkel attenties. Het was ondertussen middag en bijgevolg tijd voor de maaltijd. Aan tafel schoven naast Susanna, nog twee personen aan, Peter, een gepensioneerde geologie professor en Jan, de gids voor de wandeling van de namiddag. En af en toe liep Barbara, de uitbaatster van het hotel langs aan onze tafel. Het Schlank Schlemmer Hotel Kürschner wordt al meer dan 200 jaar door dezelfde familie uitgebaat, iets waar de uitbaatster zeer trots op was.

Peter en Jan legden ons uit dat het programma voor zondagnamiddag en maandagmorgen omgewisseld werd, om zeker te zijn van de optimale weersomstandigheden. Na de lunch stapte Jan mee in onze auto en toonde ons op weg naar Laas, een deelgemeente van Kötschach-Mauthen. In deze deelgemeente nam Jan ons mee naar enkele geologisch interessante plaatsen. In de eerste plaats was dit een versteende boom van meer dan 200 miljoen jaar oud, nadien was er nog een historische hoogoven om te eindigen met een bezoekje aan de Pittersberg, een rots waarop nog de resten van een burgruine terug te vinden waren.



Tijdens de wandeling vertelde Jan ons over de frontlinie tijdens de Eerste Wereldoorlog. Pas in 1915 waren Oostenrijk en Italië in oorlog met elkaar. Net als in de oorlogszone in West-Vlaanderen hadden beide partijen zich ingegraven, met het verschil dat aan deze frontlijn de loopgraven zich op de toppen van de bergen bevonden. Op onze vraag nam Jan ons mee naar het museum 1915-18 in het gemeentehuis van Kötschach-Mauthen. We kregen een persoonlijke rondleiding van de curator van het museum. En als kers op de taart kregen we van haar ook nog een persoonlijke rondleiding in de extra tentoonstelling over de rol van vrouwen in oorlogstijden, de tentoonstelling die ze zelf opgesteld had. Zowel de gewone tentoonstelling als de extra tentoonstelling konden ons zeer boeien, het museum is zeker een aanrader als je in de buurt bent.

Vermits het bezoek aan het museum eigenlijk niet voorzien was, liep ons namiddagprogramma stevig uit. Vlak nadat we ons in het salonnetje van het hotel neergezet hadden, kregen we al bezoek van de marketingverantwoordelijke van Toerisme Karinthië. De aangekondigde rondleiding in het hotel (wellness en zo ...) moest bijgevolg uitgesteld worden. We hadden maar eventjes tijd om ons te verfrissen om vervolgens opnieuw aan de dis plaats te nemen voor de volgende gastronomische maaltijd. Deze keer zaten Jan, de gids voor de wandeling, de marketingman van Karinthië en Barbara, de uitbaatstser van het hotel in eigen persoon, mee aan tafel. We kwamen te weten dat het hotel een eigen wijngaard heeft en een beperkte hoeveelheid best genietbare wijn produceert. Dankzij het ondernemende karakter van de hotelbazin trekt het hotel voornamelijk toeristen uit Italië aan, naast natuurlijk af en toe enkele Vlamingen, Franstaligen krijgt het hotel quasi nooit over de vloer. Naar goede Oostenrijkse traditie werd de avond weer afgesloten met enkele schnaps, waarvan deze keer geen foto's genomen zijn.

Zie ook de belevenissen van de andere dagen
#aus11 dag 1 Brussel - Berliner Hütte
#aus11 dag 2 Berliner Hütte - Zell am Ziller
#aus11 dag 4 Kötschach-Mauthen - Brussel